مروری بر زندگی سردار شهید بنامعلی محمدزاده

به گزارش ISN ، علی محمد زازید در سال 1339 در اردبیل متولد شد. تحصیلات دبیرستان را در تهران گذراند و تحصیلات نظامی خود را در دانشگاه امام حسنی (س) ادامه داد. کبرا ، اکبر ، سوگاری و علی عسگری نیز حاصل ازدواجی است که با نام علی نیز شناخته می شود. وی پس از پیوستن به سپاه ، فرماندهی گردان دفاع مقدس را بر عهده گرفت.

او و دوست و دوستش سر شهید داور یوسوری ، فرمانده اردبیل کر را می توان دژخیمان و گله داران عاشورا نامید که مردم ایران هرگز به خاطر رشادت ها و فداکاری هایشان فراموش نمی شوند

در طی کارزار قبل از والفگر ، محمدزاده از ناحیه سینه مجروح شد و به تهران منتقل شد. پس از بهبودی ، درگیر فعالیت های کیبر و بدر شد. وی در سال 65 در دانشگاه امام حسین (ع) در دانشکده علوم و فنون نظامی تدریس فنون تدریس می کرد ، اما شهادت دوستان بر اخلاق وی تأثیر گذاشت و خدمت را رها کرد و ادامه داد.

وی در ایستگاه کاربابا به عنوان افسر اطلاعات و عملیاتی شد. در همین زمان محمد رسول الله (صلی الله علیه و آله) به فرماندهی گردان 31 عاشورا منصوب شد. سردار امین شریعتی در دیدار با خانواده های شهدا گفت: “ما قبل از پیوستن محمدزاده به ارتش خود با فرمانده گردان حساب باز نکردیم ، اما مأموریت های جدی تری را به او واگذار خواهیم کرد.”

سردار ایران زاده ، یکی از 31 افسر عاشورا نیز گفت: وی پس از تحویل خط از سوی گردان ، شبانه روز استراحت نکرد. ما او را روزی دو ساعت به عقب می بردیم تا استراحت کند. پس از دو ساعت وقفه در روز آخر ، او به طرز عجیبی از خواب بیدار شد. او دیرتر از روزهای دیگر بلند شد. وقتی می خواست به خط برود ، به نظر می رسید که آخر دارد می رود زیرا دوستان زیادی داشت. همان شب بود که از رادیو شنیدیم محمدزاده به شهادت رسیده است و او در پی بمب گذاری پنتاگون در ساعات اولیه 17 دسامبر 1986 ، در ساعات اولیه 17 دسامبر 1986 به شهادت رسیده است.

شیمیایی فرمانده

بعداً گردان گردان توسط سلاح های شیمیایی بمباران شد که طبق گزارشات ، روحیه گردان ضعیف شده و کار خود را از دست داد.

فروتنی ، اخلاص و از خودگذشتگی از ویژگی های بارز وی بود. به عنوان مثال ، در یک عملیات ، یک نگهبان اختصاص داده شد تا یک پل را خراب کند.

خصوصیات یک شهید

وی نمونه ای از ارتداد و ارتداد در برابر رحمه بینهام بود. او مستعد شایعات و شایعات بود زیرا از فریب متنفر بود. او بسیار کم صحبت می کرد و هر بار که یک کلمه صحبت می کرد بسیار قابل اندازه گیری و محکم بود. او نسبت به خانواده های شهدا عشق و ارادت خاصی داشت. برای اولین بار نگران نماز جماعت بود. گواه این مسجد صاحب الزمان ، مسجد یاچیچیباد ، مسجد رسول (ص) ، بازار دوم نازیباد و مسجد جامع کانی آبادنو است. او در بیشتر روزهای رجب و شعبان مرتباً مداحی می کرد و حداقل یک روز در هفته روزه می گرفت. او بسیار صبور بود و او را به صبر و شکیبایی در همه شرایط به ویژه شهادت فرا می خواند.

به روایت شهید حسینعلی بایه: ما در عملیات کربلای 5 در کانال بودیم. شب را آنجا گذراندیم. صبح هواپیماهای عراقی از راه رسیدند و آن را با سلاح شیمیایی بمباران کردند. بچه ها ماسک زده بودند اما بعضی از آنها ماسک و ماسک نداشتند. وقتی بنامعلی در انتهای کانال نشست و شنید که برخی از مردم ماسک و فیلتر ندارند ، ماسک خود را درآورد و در کنار کانال قرار داد. بعد از ظهر که او را دیدم ، چشمانی خون آلود داشت. گفتم خیلی بد است برو به اورژانس گفت چی شده؟ شما از وضعیت خود اطلاعی ندارید ، هر دو چشم ما قرمز بود اما چشمان محمدزاده بد بود. گفتم: وضعیت شما خراب است ، بهتر است به اورژانس بروید. هر دو صحبت کردیم و سرانجام هیچ یک از ما خارج نشدیم.

من به هیچ کس دستور دادم ماسک را بردارید

در پی عملیات کربلای 5 ، محمدزاده به کانال ماهی رفت و از جلوی ستون حرکت کرد. عراقی ها به زودی مواد شیمیایی را مورد اصابت قرار خواهند داد و همه ما ماسک خواهیم زد. ناگهان ، او صدای جیغ شخصی را از پشت شنید. برگشتم و پشت سرم را نگاه کردم. محمدزاده به سر و صدا نگاه كرد و از فرمانده پرسيد كه چه اتفاقي افتاده است. بسيجو كمي عقب رفت و گفت: “ماسك خود را گم كردم.” محمدزاده دويد بسيج ، ماسك خود را درآورد و به بسي داد. محمدزاده یک تیز به دور گردنش انداخت. بطری را خیس کرد و جلوی دهانش گذاشت. بچه ها می خواستند بروند و ماسك های خود را به او بدهند ، او امتناع كرد و گفت: “من به همه دستور دادم ماسك خود را بردارند.

****

کنار کانال سرهنگ دوم ایستاده بودیم. او را به نماز صبح فرا خواندند. عراقی ها در مقابل آنها صف کشیدند. مسلسل ها و خمپاره های فرانسوی به ما اصابت کردند. آنها بی سیم تماس گرفتند و گفتند: محمدزاده می آید تا وضعیت را از نزدیک ببیند. این منظره ای بود برای دیدن. آنها بی سیم تماس گرفتند و گفتند: “فرمانده آزا رسیده است ، او رسیده است.” به او گفتم اوضاع خیلی خراب است و الان او نمی آید. بیسمیمی گفت: “محمدزاده باید با فرزندان رئیس برود.” در حالی که مشغول گفتگو بودیم ، یک تانک گلوله شروع به اصابت به زمین کرد. بیسیمچی گفت: “گلوله های تانک ها نیز به محمد زادن اصابت کرد.” کودکان گفتند که اعضای بدن محمدزاده از هم پاشیده است و او نمی تواند کسی را با خود حمل کند. آنها آن را روی پتو می گذارند و می خواهند آن را به آمبولانس برسانند. در آن لحظه به او گفتند که چشمانش را ببند.

****

در پایان سال 1982 ، ما در عملیات والفجر 1 با هم بودیم که مقدمه ای برای عملیات والفجر 1 بود. ما توسط سردار شهید بنامعلی محمدزاده ، فرمانده لشکر 31 عاشورا از اردبیل اعزام شدیم. یکی از تیپ های لاسکار عاشورا به عنوان مدیر موتور مشغول خدمت بود. آنها برای اجرای عملیات در والفجیر برنامه اولیه داشتند و به هر واحد مأموریتی اختصاص داده شد. من مسئول تحویل ماشین به هر اتاق بودم. یک روز شهید محمدزاده اظهار داشت که اتومبیلی ندارد که دوباره برای شناسنامه به منطقه برود. طبق قوانین تدارکات و جنگ موتور در آن منطقه ، ما باید در اردوگاه کنار هم بمانیم ، بنابراین من باید منطقه را می شناختم تا خود را برای سوخت ، تأمین آب و غذا آماده کنیم. اگر او در شناسایی منطقه به من کمک کرد ، من به او پیشنهاد کردم که آن را بپذیرد. ما حرکت کردیم ترافیک سنگین بود ، بنابراین مجبور شدیم با دنده سنگین رانندگی کنیم. آخرین خط یک نماد درخت بود. ما به راه خود ادامه دادیم تا در پشت بسته پنهان شویم و کار خود را ادامه دهیم.

سردرد شدیدی داشتم. ما هنوز به ورطه نرسیده ایم. ما مورد اصابت توپخانه دشمن قرار گرفتیم. بعد از چند دقیقه به هوش آمدیم. هرکدام در گودالی افتادند و سر و صورتمان آلوده به خاک بود. من قبل از تیراندازی چنین سوالی از خدا داشتم. من آنها را مسخره می کنم که از خدا چیز دیگری نمی خواهند که شامل حال ما شود. محمد زازاده با لبخند به من گفت: “مگر ما برای چیزی جز عشق به شهادت پیش قدم شده ایم؟” من دارم . وی گفت: “لطفاً هنگام دعا از من جز شاهد چیزی نخواهید.”

انتهای پیام