پروتکل‌های شبکه کامپیوتر چیست؟

پروتکل در شبکه چیست؟

پروتکل‌ها ، زبان کامپیوترها هستند. کامپیوترها نرم افزارها و سخت افزارهای متفاوتی دارند اما با استفاده از پروتکل می‌توانند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. پروتکل ها در پشتیبانی شبکه نیز کاربرد ددارند. کامپیوترها برای تبادل اطلاعات باید به توافق اولیه برسند که چطور اطلاعات ساختاربندی شود و هر طرف چطور و چه مقدار دیتایی ارسال و دریافت می‌کند.

 تصور کنید کامپیوتری بسته ۸ بیتی می‌فرستد درحالی که کامپیوتر مقصد منتظر بسته ۱۶ بیتی است.

پروتکل‌های استانداردسازی به عنوان زبان کامپیوترها شبیه زبان انسان‌ها است: دو نفر از دو نقطه مختلف دنیا شاید زبان یکدیگر را نفهمند اما از زبان سومی استفاده می‌کنند تا بتوانند با هم ارتباط برقرار کنند. اگر دو دستگاه سخت افزاری از یک پروتکل پشتیبانی کنند می‌توانند با هم ارتباط برقرار کنند فارغ از نوع سخت افزار و تولیدکننده آن.

مثلا آیفون می‌تواند با استفاده از پروتکل استاندارد ایمیل، به دستگاه اندروریدی ایمیل بفرستد، یا کامپیوتر ویندوزی با استفاده از پروتکل استاندارد وب از وب سرور یونیکسی صفحه وب بگیرد. اگر دو کامپیوتر از پروتکل اینترنت – IP استفاده کنند، می‌توانند با هم ارتباط برقرار کنند اما اگر یکی از آنها این پروتکل را نداشته باشد، امکان برقراری ارتباط هم وجود ندارد.

پروتکل در شبکه یعنی مجموعه قوانینی که دیتا را فرمت می‌دهد و پردازش می‌کند. این قوانین عبارتند از:

1. چه نوع دیتایی می‌تواند منتقل شود
2. چه دستوراتی برای ارسال و دریافت دیتا استفاده شود
3. چطور دیتا منتقل شود

در اینترنت پروتکل‌های مختلفی برای انواع مختلف پردازش‌ها وجود دارد. پروتکل‌ها معمولا در مدل OSI و لایه‌ای که به آن تعلق دارند بررسی می‌شوند.

برخی از پروتکل‌های لایه های OSI عبارتند از:

پروتکل‌های لایه فیزیکی یا دیتا لینک در سطح سخت افزار بین دستگاه‌ها ارتباط برقرار می‌کنند مثلا PPP و DSL و Wi-Fi. برای اینکه دیتا از یک دستگاه به دستگاه دیگر منتقل شود هر دو دستگاه باید از پروتکل لایه فیزیکی یکسان پشتیبانی کنند.

پروتکل‌های لایه شبکه یا اینترنت، برای انتقال و مسیریابی دیتا در اینترنت استفاده می‌شوند. مثل IPv4 و IPv6.

پروتکل‌های لایه انتقال، مشخص می‌کنند بسته‌ها چگونه ارسال و دریافت و تایید می‌شوند مانند TCP و UDP.

پروتکل‌های لایه اپلیکیشن شامل دستوراتی برای اپلیکیشن‌های خاص هستند مثل HTTP و IMAP و FTP. مثلا مرورگرهای وب از https برای دانلود امن محتوا از وب سرور استفاده می‌کنند و یا کلاینت‌های ایمیل از SMTP برای ارسال پیام‌ها از طریق ایمیل سرور استفاده می‌کنند.

برای راه اندازی شبکه باید به تمامی پروتکل ها آشنایی داشت.

پروتکل‌های شبکه به سه دسته کلی تقسیم می‌شوند:

1. ارتباطی: پروتکل‌های ارتباطی شبکه امکان برقراری ارتباط بین دستگاه‌های مختلف شبکه را فراهم می‌کنند و هم در ازتباطات آنالوگ و هم دیجیتال استفاده می‌شوند. این پروتکل‌ها در پردازش‌های متفاوتی مثل انتقال فایل و دسترسی به اینترنت استفاده می‌شوند.
2. مدیریتی: پروتکل‌های مدیریت شبکه فرآیندهای مختلفی که برای عملکرد بهینه شبکه کامپیوتری لازم است را مشخص می‌کنند. این پروتکل‌ها روی دستگاه‌های شبکه شامل روتر و سرور و کامپیوتر تاثیر دارند تا بهینه کار کردن تمام شبکه را زیرنظر داشته باشند.
3. امنیتی: پروتکل‌های امنیتی یا رمزنگاری، از دسترسی‌های غیرمجاز در شبکه و دیتای انتقالی در شبکه جلوگیری می‌کنند.

آشنایی با انواع پروتکل های شبکه

در این قسمت به معرفی انواع پروتکل های شبکه می‌پردازیم.

Internet Protocol (IP): پروتکل لایه شبکه است که مسئولیت مسیریابی را به عهده دارد.

Internet Protocol Security (IPsec): برای رمزنگاری و احراز هویت اتصالات IP روی VPN استفاده می‌شود. از نظر فنی IPsec پروتکل نیست اما مجموعه‌ای از چند پروتکل است:

1. Encapsulating Security Protocol (ESP)
2. Authentication Header (AH)
3. Security Associations (SA)

برای آشنایی بیشتر با پروتکل IPsec مقاله “پروتکل ipsec چیست و چه کاربردی دارد؟” را مطالعه کنید.

Internet Control Message Protocol (ICMP): خطاها را گزارش می‌دهد و آپدیت‌های وضعیت را فراهم می‌کند. مثلا اگر روتری نتواند بسته‌ای دریافت کند، یک پیغام ICMP به منبع بسته می‌فرستد.

Internet Group Management Protocol (IGMP): اتصالات یک به چند شبکه را تنظیم می‌کند. IGMP مالتی تسکینگ را تنظیم می‌کند یعنی چندین کامپیوتر می‌توانند بسته‌های دیتا را دریافت کنند.

TCP: پروتکل لایه انتقال است و از دریافت دیتا اطمینان حاصل می‌کند. TCP با IP کار می‌کند و اغلب در کنار هم استفاده می‌شوند: TCP/IP. هکرها از پروتکل‌های شبکه برای هک استفاده می‌کنند و بسیاری از این پروتکل‌ها در حملات DDoS به کار می‌روند. مثلا از شیوه عملکرد TCP در حمله SYN flood attack استفاده می‌کنند.

هکرها از پروتکل‌های شبکه برای هک استفاده می‌کنند,

Hypertext Transfer Protocol (HTTP): پروتکل http چیست؟ http اساس کار اینترنت و تعامل کاربران است، برای انتقال دیتا بین دستگاه‌ها استفاده می‌شود، در لایه کاربرد – لایه ۷ در مدل OSI کار می‌کند. لایه‌های پایین‌تر مدل OSI با سیستم عامل کامپیوتر کار می‌کنند نه برنامه‌ها.

http دیتا را در فرمتی قرار می‌دهد تا اپلیکیشن‌ها مثلا مرورگر بتواند مستقیم از آن استفاده کند. این پروتکل اینترنت چگونگی انتقال دیتا روی اینترنت و چگونگی پاسخ وب سرورها و مرورگرها به دستورات را مشخص می‌کند. در ابتدای URL ها و آدرس‌های وب کلمه http را مشاهده می‌کنید.

HTTPS (HTTP Secure): مشکل http این است که رمزگذاری نمی‌شود در نتیجه هر هکری می‌تواند جلوی آن را بگیرد و آن را بخواند. https این مشکل را با رمزگذاری پیام‌های http حل می‌کند.

TLS/SSL: پروتکل Transport Layer Security (TLS) پروتکلی است که https برای رمزگذاری استفاده می‌کند. TLS قبلا با نام Secure Sockets Layer (SSL) شناخته می‌شد.

User Datagram Protocol (UDP): در لایه انتقال کار می‌کند، از TCP سریع‌تر است اما کمتر قابل اطمینان است. UDP اغلب در سرویس‌هایی مثل ویدئو استریمینگ و گیمینگ به کار می‌رود، یعنی جایی که سرعت دریافت دیتا اهمیت دارد.

Secure Socket Shell (SSH): دسترسی امن به کامپیوترها را فراهم می‌کند حتی اگر آن کامپیوتر در شبکه ناامنی باشد. بیشتر برای ادیمن‌های شبکه پروتکل مفیدی است چون می‌توانند با آن از راه دور، سیستم‌های مختلفی را مدیریت کنند.

Teletype Network (Telnet): این پروتکل امکان برقراری ارتباط کاربر با دستگاه ریموت را می‌دهد. کاربر با استفاده از نرم افزار Telnet client به رابط کاربری command Line در دستگاه ریموت که برنامه Telnet server  را اجرا می‌کند، دسترسی می‌یابد. این پروتکل، بیشتر توسط ادمین‌ها به منظور دسترسی و مدیریت دستگاه‌های ریموت استفاده می‌شود.

نیازهای پایه

دستیابی به داده ها از طریق شبکه، تنها بخشی از مشکل یک پروتکل است. داده های دریافت شده باید ارزیابی شود ، بنابراین یک پروتکل باید شامل قوانینی باشد که داده را توصیف می کند. این نوع قوانین بیان کننده ی نحوه ی ارتباط است. قوانین دیگر تعیین می کنند که آیا داده ها برای زمینه ای که در آن مبادله انجام می شود ، معنی دار هستند یا خیر.این نوع قوانین بیان کننده ی معنادار بودن ارتباطات است.

پیام ها برای برقراری ارتباط در سیستم های ارتباطی ارسال و دریافت می شوند. بنابراین پروتکل ها باید قوانین حاکم بر انتقال را مشخص کنند. به طور کلی ، بسیاری از موارد زیر باید مورد توجه قرار گیرند:

قالبهای داده برای تبادل داده

پیام های بیتی دیجیتالی رد و بدل می شوند. بیت ها در قسمت ها تقسیم می شوند و هر فیلد اطلاعات مربوط به پروتکل را حمل می کند. از نظر مفهومی پیام بیتی به دو قسمت header و payload تقسیم می شود . پیام واقعی در payload حمل می شود. قسمت header شامل فیلدهای مرتبط با عملکرد پروتکل است. پیام بیتی که طولانی تر از (MTU) باشد، به قطعات مناسب تقسیم می شوند.

قالب های آدرس برای تبادل داده

آدرس ها برای شناسایی فرستنده و گیرنده (ها) استفاده می شوند. آدرس ها در ناحیه هدرِ پیامِ بیتی هستند ،و به گیرنده ها اجازه می دهد تا تشخیص دهند که پیام ها مورد توجه هستند یا خیر ، باید پردازش شوند یا باید از آنها صرف نظر شود. ارتباط بین فرستنده و گیرنده با استفاده از یک جفت آدرس (آدرس فرستنده ، آدرس گیرنده) قابل شناسایی است . معمولاً به ازای برخی از مقادیر، آدرس معنی خاصی می دهد. مثلا اگه مقدار همه ی اجزای آدرس برابر عدد 1 باشد،به معنی همه گیر بودن پیام است. بنابراین ارسال به این آدرس باعث می شود که پیام به همه ی اجزاء شبکه محلی ارسال شود. قوانینی که معنی های مقادیر متفاوت آدرس را توصیف می کنند در مجموع یک طرح آدرس دهی هستند .

تطبیق آدرس

گاها پروتکل ها باید یک آدرس از یک طرح را به آدرس در طرح دیگری تبدیل کنند. مثلا تبدیل یک آدرس IP به یک آدرس MAC اترنت. از این به عنوان تطبیق آدرس یاد می شود .

مسیریابی

گاها سیستم ها مستقیماً به هم متصل نیستند. در این حالت سیستم های واسطه ای که در طول مسیر به گیرنده (ها) مورد نظر وجود دارند که فرستنده برای ارسال داده ، ابتدا داده را به این واسطه ها ارسال می کند و واسطه ها نیز پیام را تا گیرنده ارسال می کنندباید پیام ها را از طرف فرستنده ارسال کنند. در اینترنت ، شبکه ها با استفاده از روترها متصل می شوند. به اتصال شبکه ها از طریق روترها کار .

تشخیص خطاهای انتقال

شناسایی خطا در شبکه هایی که امکان خراب شدن داده ها وجود دارد ، ضروری است. در یک رویکرد مشترک ، CRC ناحیه داده به انتهای بسته ها اضافه می شود و این امکان را برای گیرنده فراهم می کند تا تفاوت های ناشی از فساد را تشخیص دهد. گیرنده بسته ها را در مورد اختلاف CRC رد می کند و به نوعی برای انتقال مجدد ترتیب می دهد.

سپاسگزاریها

تأیید دریافت صحیح بسته ها برای مورد نیاز است. تقدیرنامه ها از گیرنده ها به فرستنده های مربوطه ارسال می شوند.

از دست دادن اطلاعات – وقفه و تلاش مجدد

بسته ها ممکن است در شبکه گم شوند یا در انتقال به تأخیر بیفتند. برای کنار آمدن با این مسئله ، تحت برخی پروتکل ها ، یک فرستنده ممکن است در مدت زمان معینی انتظار دریافت صحیح از گیرنده را داشته باشد. بنابراین ، در مهلت زمانی ، فرستنده ممکن است نیاز به انتقال مجدد اطلاعات داشته باشد. در صورت قطع پیوند دائمی ، انتقال مجدد هیچ تأثیری ندارد بنابراین تعداد انتقال مجدد محدود است. فراتر از حد مجاز مجدد خطا محسوب می شود.

جهت جریان اطلاعات

اگر انتقال فقط در یک جهت بصورت همزمان در پیوندهای یا از طریق یک فرستنده در یک بار به عنوان یک رسانه مشترک انجام شود ، باید جهت دهی شود . این به عنوان شناخته می شود. ترتیبات باید در نظر گرفته شود تا در صورت برخورد یا مشاجره دو طرف به طور همزمان انتقال یا مایل به انتقال باشند.

کنترل توالی

اگر bit bit های طولانی به قطعات تقسیم شده و سپس به صورت جداگانه روی شبکه ارسال شوند ، ممکن است قطعات از دست بروند یا به تأخیر بیفتند یا در برخی از انواع شبکه ها مسیرهای مختلف را به مقصد برسانند. در نتیجه ، قطعات ممکن است از توالی خارج شوند. انتقال مجدد می تواند منجر به قطعات تکراری شود. با علامت گذاری قطعات با اطلاعات ترتیب در فرستنده ، گیرنده می تواند آنچه را که از دست داده یا کپی شده است ، تعیین کند ، درخواست انتقال مجدد لازم را دارد و پیام اصلی را دوباره جمع آوری می کند.

کنترل جریان

هنگامی که فرستنده سریعتر از گیرنده یا تجهیزات شبکه میانی می تواند انتقال ها را پردازش کند ، کنترل جریان لازم است. کنترل جریان را می توان با پیام رسانی از گیرنده به فرستنده پیاده سازی کرد.

صف کشیدن

فرایندهای ارتباطی یا ماشین های دولتی از صف (یا “بافر”) ، معمولاً صف های FIFO ، برای رسیدگی به پیام های ترتیب ارسال شده استفاده می کنند و ممکن است گاهی اوقات چندین صف با اولویت بندی متفاوت داشته باشند.

 

مفهوم پروتکل چیست؟

یک پروتکل ارتباطی ، ساز و کاری از قوانین به حساب می‌آید که به دو یا بیش از دو موجودیت در یک سیستم ارتباطی اجازه می‌دهد تا اطلاعات را از طریق هر نوعی از انواع یک کمیت فیزیکی انتقال دهد. به بیان ساده‌تر، پروتکل علامت‌ها یا همان سیگنال‌هایی را تعریف می‌کند که کامپیوترها به یکدیگر می‌فرستند. همچنین، پروتکل سایر جزئیاتی مثل نحوه آغاز و پایان ارتباط را نیز تشریح می‌کند. یک پروتکل ارتباطی موارد زیر را برای شبکه‌های ارتباطی تعریف و تعیین می‌کند:

• قوانین
• نحو (سینتکس)
• مفاهیم
• همگام‌سازی ارتباطات
• روش‌های ممکن برای جبران خطا
• سایر موارد

پروتکل‌ها ممکن است به وسیله سخت‌افزار ، نرم‌افزار یا ترکیبی از هر دو پیاده‌سازی شوند. سیستم‌های ارتباطی از قالب‌های شفاف و مشخص برای تبادل پیام‌های مختلف استفاده می‌کنند. هر پیام دارای معنای دقیق و مشخصی است. مقصود این پیام، بیرون کشیدن یک پاسخ از تعدادی پاسخ از پیش تعیین شده برای آن شرایط خاص است. رفتار مشخص شده معمولاً از نحوه پیاده‌سازی آن مستقل خواهد بود. باید بر سر پروتکل های ارتباطی در میان طرف‌های ارتباط توافق صوت بگیرد. برای رسیدن به توافق، ممکن است یک پروتکل توسعه پیدا کند و به یک استاندارد تبدیل شود.

شباهت‌ها و تفاوت‌های پروتکل های ارتباطی با زبان های برنامه نویسی چه هستند؟

یک چنین چیزی را برای محاسبات توصیف و تعیین می‌کند. بنابراین، شباهت نزدیکی بین پروتکل‌ها و وجود دارد. پروتکل‌ها به منظور ارتباط و زبان‌های برنامه نویسی برای محاسبات مورد استفاده قرار می‌گیرند. در یک ترکیب‌بندی متفاوت، می‌توان گفت پروتکل‌ها برای ارتباطات درست مثل چیزی هستند که برای محاسبات به حساب می‌آیند. اغلب چندین پروتکل جنبه‌های متفاوتی از یک ارتباط واحد را توصیف و مشخص می‌کنند.

مجموعه پروتکل یا Protocol Suite چیست ؟

به گروه یا دسته‌ای از پروتکل های ارتباطی که به منظور استفاده و عمل کردن به همراه یکدیگر طراحی شده‌اند، «مجموعه پروتکل» (Protocol Suite) گفته می‌شود. همچنین، زمانی که این پروتکل‌ها به صورت نرم‌افزاری پیاده‌سازی می‌شوند به آن‌ها «پُشته پروتکل» (Protocol Stack) می‌گویند.

پروتکل های ارتباطی توسط چه نهادهایی مدیریت می‌شوند؟

پروتکل های ارتباطی اینترنتی توسط کارگروه مهندسی اینترنت (Internet Engineering Task Force | IETF) منتشر شده‌اند. مؤسسه مهندسان برق و الکترونیک (Institute of Electrical and Electronics Engineers | IEEE) پروتکل های شبکه های کامپیوتری وایرلس و سیمی را مدیریت می‌کند. سازمان بین‌المللی استانداردسازی (International Organization for Standardization | ISO) نیز سایر انواع پروتکل‌ها را تحت کنترل دارد. بخش استانداردسازی مخابرات ITU که به آن ITU-T گفته می‌شود، «پروتکل های ارتباطی و ساختارهای مخابراتی» را برای شبکه تلفن عمومی سوئیچ شده (Public Switched Telephone Network | PSTN) تحت مدیریت دارد. با همگرایی و تلاقی PSTN و اینترنت،‌ استانداردها و پروتکل های مورد استفاده در هر یک از این حوزه‌ها نیز در حال پیوند و ادغام شدن هستند.

معنی پروتکل ارتباطی چیست؟

پروتکل های ارتباطی توصیف رسمی از قالب‌ها و قوانین پیام‌های دیجیتالی هستند. کارکرد اصلی پروتکل های ارتباطی ، تبادل پیام‌ها از یک سیستم کامپیوتری به سیستم دیگر است. پروتکل های ارتباطی در اهمیت دارند، چرا که پیام‌ها در این سیستم‌ها به طور دائم در حال ارسال و دریافت شدن هستند. پروتکل های ارتباطی وظایفی را شامل ، نشانه‌گذاری (علامت‌دهی)، احراز هویت و سایر موارد بر عهده دارند.

همچنین، پروتکل های ارتباطی می‌توانند مفاهیم، نحو (سینتکس) را تشریح کنند و ارتباط آنالوگ و دیجیتال را به یکدیگر پیوند دهند. پیاده‌سازی این پروتکل‌ها را می‌توان در سخت افزار و نرم افزار انجام داد. بنابراین، انواع پروتکل های ارتباطی که در تمام ارتباط‌های مورد استفاده قرار می‌گیرند،‌ می‌توانند هزاران نوع مختلف داشته باشند. شبکه‌های کامپیوتری بدون پروتکل های ارتباطی امکان ارائه عملکرد مناسب را نخواهند داشت.

• پروتکل (Protocol) : به مجموعه‌ای از قوانین و مقررات، پروتکل گفته می‌شود.
• ارتباطات (Communication) : تبادل اطلاعات از یک سیستم به سیستم دیگر با یک وسیله
• پروتکل ارتباطی (Communication Protocol) : مجموعه قوانین و مقرراتی که به دستگاه‌های الکترونیکی امکان می‌دهند تا به یکدیگر متصل شوند و داده‌هایی را با هم تبادل کنند.

چرا انواع پروتکل های ارتباطی مهم هستند؟

پروتکل های ارتباطی دستگاه‌های مختلف تحت شبکه را برای ارتباط با یکدیگر از طریق انتقال سیگنال‌های آنالوگ، سیگنال‌های دیجیتال،‌ فایل‌های مختلف و پردازش داده‌ها از یک دستگاه به سایر دستگاه‌ها هدایت می‌کنند. انواع پروتکل های ارتباطی در شبکه‌های کامپیوتری و مخابراتی قابل استفاده هستند و قوانین مناسب برای انتقال اطلاعات از منبع به مقصد بر اساس آن‌ها اجرا می‌شوند. پر اهمیت‌ترین انواع پروتکل های ارتباطی در شبکه ، و را شامل می‌شوند. برای درک بهتر علت اهمیت انواع پروتکل های ارتباطی در ادامه تاریخچه‌ای از سیستم‌های ارتباطی ارائه شده است.

تاریخچه سیستم‌های ارتباطی

اصطلاح «پروتکل» با مضمون ارتباط داده‌ها اولین بار در اساس‌نامه‌ای با عنوان «پروتکلی برای استفاده در شبکه ارتباطات داده NPL» مورد استفاده قرار گرفت. این اساس‌نامه توسط راجر اسکنتل‌بری (Roger Scantlebury) و کیث بارتلت (Keith Bartlett) در سال ۱۳۴۶ (آوریل ۱۹۶۷) نوشته شده است. در شبکه آرپانت (ARPANET) نقطه آغاز برای ارتباط میزبان به میزبان در سال ۱۳۴۸ (۱۹۶۹ میلادی) پروتکل ۱۸۲۲ بود که قواعد انتقال پیام‌ها به یک IMP (پردازنده پیام رابط) را تعریف می‌کرد.

برنامه کنترل شبکه (Network Control Program) برای آرپانت که به اختصار NCP خطاب می‌شود، اولین بار در سال ۱۳۴۹ (۱۹۷۰ میلادی) پیاده‌سازی شد. رابط NCP به برنامه‌های کاربردی اجازه می‌داد تا در شبکه آرپانت با پیاده‌سازی پروتکل‌های ارتباطی سطح بالاتر به یکدیگر متصل شوند که نمونه ابتدایی از مفهوم لایه‌بندی پروتکل (Protocol Layering) به حساب می‌آید.

پژوهش‌های مرتبط با شبکه در اوایل سال ۱۳۴۹ توسط رابرت الیوت کان (Robert E. Kahn) و وینتون گرِی سِرف (Vinton Gray Cerf) به شکل‌گیری برنامه کنترل انتقال (Transmission Control Program | TCP) انجامید. مشخصات RFC 675 پروتکل TCP‌ توسط وینتون سِرف به همراه یوگن دلال (Yogen Dalal) و کارل سانشاین (Carl Sunshine) در دسامبر ۱۳۵۳ (۱۹۷۴ میلادی) نوشته شد که در آن زمان همچنان یک طراحی یکپارچه و یکدست بود.

کارگروه بین‌المللی شبکه‌های کامپیوتری بر سر یک استاندارد داده‌نگار (Datagram) بدون اتصال توافق کردند که در سال ۱۳۵۴ به واحد CCIT ارائه شد اما توسط ITU یا ARPANET به کار گرفته نشد. تحقیقات بین‌المللی، خصوصاً تلاش‌های رِمی دسپرِس (Rémi Després) در توسعه استاندارد X.25 بر اساس مدارهای مجازی (Virtual Circuits) توسط ITU-T در سال ۱۳۵۵ (۱۹۷۶ میلادی) مشارکت داشتند. تولیدکنندگان کامپیوتر پروتکل های اختصاصی را مثل معماری شبکه سیستم‌ها (Systems Network Architecture | SNA) شرکت IBM، همچنین DECnet مربوط به شرکت تجهیزات دیجیتال و سیستم‌های شبکه زیراکس توسعه دادند.

تاریخچه سیستم‌های ارتباطی : شکل‌گیری پروتکل TCP

نرم‌افزار پروتکل TCP به عنوان یک پُشته پروتکل ماژولار باز طراحی شد. در ابتدا به آن IP/TCP گفته می‌شد و در سال ۱۳۶۱ (۱۹۸۲ میلادی) روی SATNET نصب و سپس در اوایل سال ۱۳۶۲ (۱۹۸۳ میلادی) روی شبکه ARPANET‌ نصب شد. همان‌طور که در RFC 1122 و RFC 1123 مشخص شده است، توسعه یک مجموعه پروتکل کامل، زیربنایی برای رشد پروتکل TCP/IP را به عنوان یک مجموعه پروتکل جامع و به عنوان جزئی اصلی از اینترنت در حال ظهور بنا نهاد.

تلاش‌های بین‌المللی روی یک مدل مرجع برای استانداردهای ارتباطی به خلق مدل OSI منجر شد که در سال ۱۳۶۳ (۱۹۸۴ میلادی) به انتشار رسیده است. برای مدتی در اواخر سال ۱۳۵۹ (۱۹۸۰ میلادی) تا اوایل دهه ۹۰ میلادی (۱۳۷۰ شمسی) سازمان‌ها و ملت‌ها بر سر این مسئله که از کدام استاندارد یعنی مدل OSI یا مجموعه پروتکل اینترنت استفاده کنند دچار دوقطبی شده بودند و بر سر این موضوع اختلاف داشتند که به کارگیری کدامیک از این استانداردها به ایجاد بهترین و قوی‌ترین شبکه‌های کامپیوتری منجر خواهند شد.

انواع پروتکل های ارتباطی شبکه چه هستند؟

انواع پروتکل های ارتباطی مختلفی وجود دارند که نقشی اساسی و کلیدی در ارتباط میان دستگاه‌های گوناگون در شبکه‌های کامپیوتری ایفا می‌کنند. هر یک از این پروتکل‌های ارتباطی اصلی در ادامه فهرست شده‌اند:

• پروتکل انتقال ابرمتن (Hypertext Transfer Protocol | HTTP)
• قرارداد زبان نشانه‌گذاری ابرمتن (Hyper Text Markup Language | HTML)
• پروتکل ساده نامه‌رسانی (Simple Mail Transfer Protocol | SMTP)
  • قرارداد پاپ (Post Office Protocol | POP)
  • پروتکل دسترسی به پیام اینترنتی (قرارداد پیام‌گزینی | Internet Message Access Protocol | IMAP)
• قرارداد انتقال فایل (File Transfer Protocol |‌ FTP)
• پروتکل هدایت انتقال (Transmission Control Protocol | TCP)
• قرارداد اینترنت (Internet Protocol | IP)
• پروتکل نقطه به نقطه (Point-to-Point Protocol | PPP)

در انتهای مطلب اگر نیاز به خدمات شبکه دارید میتوانید از خدمات شرکت پیشگام رایانه استفاده کنید.